Tasavvufun derinliklerinde, Mevlana’nın adı Şems ile özdeşleşmiş bir dostluk hikayesi barındırır. Bu ikili arasındaki sıra dışı bağ, zamanın ötesine geçerek günümüze ulaşmıştır. Mevlana’nın düşünsel evreninde devrimsel bir dönüşümü tetikleyen Şems-i Tebrizi, toplumun kendisine artan düşmanlığını hissedince, bir gün Konya’yı sessizce terk eder. Şems’in gölgesiz şehri terk ettiğini öğrenen Mevlana, içinde biriken hüzün ve karmaşayı Etme adlı şiiri ile ifade eder. İşte, bu eşsiz dostluğun izlerini taşıyan “Etme” şiirinin dizeleri.
ETME
Duydum ki bizi bırakmaya azmediyorsun, etme.
Başka bir yar, başka bir dosta meylediyorsun, etme.
Sen yadeller dünyasında ne arıyorsun yabancı?
Hangi hasta gönüllüyü kastediyorsun, etme.
Çalma bizi, bizden bizi, gitme o ellere doğru.
Çalınmış başkalarına nazar ediyorsun, etme.
Ey ay, felek harab olmuş, altüst olmuş senin için…
Bizi öyle harab, öyle altüst ediyorsun, etme.
Ey, makamı var ve yokun üzerinde olan kişi,
Sen varlık sahasını öyle terk ediyorsun, etme.
Sen yüz çevirecek olsan, ay kapkara olur gamdan.
Ayın da evini yıkmayı kastediyorsun, etme.
Bizim dudağımız kurur sen kuruyacak olsan.
Gözlerimizi öyle yaş dolu ediyorsun, etme.
Aşıklarla başa çıkacak gücün yoksa eğer;
Aşka öyleyse ne diye hayret ediyorsun, etme.
